Bekijk hier de video over het verhaal van Hanneke.
Herinneren in het Maanlicht, tussen Berghem en Haren
Onder een hemel vol zilverlicht,
waar de maan de stilte zachtjes belicht,
lopen wij samen, in stilte verbonden,
langs paden waar liefde nooit is gezonden.
Tussen Berghem en Haren, door polderland,
dragen we namen zacht in onze hand.
Ieder stap echoot een dierbare stem,
een verhaal, een glimlach, een laatste "ik ken hem".
Het gras ruist zacht in de avondkoelte,
alsof de aarde hun herinnering voelt.
De sloten spiegelen sterren en maan,
en brengen hen dichterbij dan wij ooit kunnen gaan.
We lopen in stilte, maar de liefde schreeuwt,
om wie gemist wordt, om wie ons ontroert.
Voor vaders, moeders, zussen, kind,
voor vrienden die nu in de hemel zijn, daar waar de
wind …..ons soms plots raakt – zo warm, zo zacht,
alsof hun ziel nog even op ons wacht.
Langs lantaarns, langs kaarsjes in het gras,
herleeft elke stap wie er ooit was.
We fluisteren namen, we slikken een traan,
maar weten: geen liefde is ooit écht gegaan.
De polder draagt ons – wijd en stil,
zoals zij dat deden, met hart en met wil.
Hun voetsporen verdwijnen misschien in het zand,
maar blijven geschreven in ziel en verstand.
En als de tocht ten einde komt vannacht,
en de maan ons langzaam naar huis toe bracht,
blijft er iets achter – iets dat nooit breekt:
een herinnering die verder leeft, steeds weer spreekt.
In elke nieuwe dag, in de sterren boven,
in de stilte van het land, in troostende woorden.
Zij zijn daar nog – in lucht, in licht,
in het gouden randje aan de ochtendzicht.
Dus lopen wij verder, jaar na jaar,
voor wie er was, en voor wie er niet meer is, maar
altijd daar.
Tussen Berghem en Haren, onder maanlicht groot,
loopt liefde met ons mee – sterker dan de dood.